آیا شده تا کنون شخصی را که دستاورد بزرگی داشته، تحسین کنید؟
همه ما با احترام به ورزشکاران المپیک نگاه می کنیم. ما افراد با تحصیلات عالی در دانشگاه های معتبر را تحسین می کنیم. تاجران بزرگ را با دید ستایش می نگریم.(البته اگر ایرانی نباشد!!!)(اگر ایرانی باشد نمی دانم چرا اما، دید عمومی به سرمایه داران ایرانی خوب نیست... بگذریم....)
ما به افرادی که با وجود مشکلات جسمی و نقص عضو به موفقیت هایی دست یافته اند با شگفتی نگاه می کنیم و حتی نمی توانیم تصور کنیم که با چنین مشکلی چگونه کنار خواهیم آمد.
چرا این دستاوردها اینگونه تحسین برانگیز هستند؟
اگر هر شخصی که برای المپیک اقدام می کرد می توانست تیمی تشکیل دهد و به پیروزی برسد آیا آن زمان باز هم این مسئله برای ما تحسین برانگیز بود؟
اگر گرفتن مدرک عالی از دانشگاه هایی مثل دانشگاه تهران و یا دانشگاه صنعتی شریف یا هر دانشگاه بزرگ دیگری آسان بود. یا می شد این مدارک را به آسانی خرید. آیا باز هم ارزشی داشتند؟ البته که نه... (لطفا به بحث های حاشیه ای فکر نکنید:))
دلیل اینکه این دستاوردها این همه قابل ستایش هستند اینست که ما می دانیم به دست آوردن این چیزها چقدر چالش انگیز و رقابتی است.